Grijs

door Ben

Vorige week schreef ik over het zomergevoel. Dat vrolijke gevoel dat mensen krijgen als de zon schijnt. Ik had net het artikel geschreven of het begon weer te regenen. Deze week is het de hele tijd grijs, grauw en regenachtig. Toen ik woensdag van werk naar huis fietste in de regen was ik nat tot op mijn onderbroek tegen de tijd dat ik thuis aankwam. Gelukkig is het nog niet zo koud dus dat viel allemaal reuze mee.

Het weer is eigenlijk een beetje tegenstrijdig. Als ik nu uit het raam kijk op mijn werkplek, dan zie ik grijze luchten en af en toe een druppel. Maar de mensen zitten op het terras en lopen rond in kleding met korte mouwen. Het is dus zomers weer, maar het ziet er uit alsof het een stuk kouder is buiten. Dit komt alleen al doordat alles buiten een grijze tint heeft door de bewolking.

Grijs

Ik merk wel dat mensen gelijk een stuk minder vrolijk zijn met dit regenachtige weer. Grijs is ook niet een kleur om vrolijk van te worden. Woensdag op weg naar huis ben ik afgesneden en botste iemand bijna frontaal op me in de Hoogstraat. De bestuurder van de auto had alleen maar oog voor de parkeerplaats aan de overkant en bedacht niet dat er ook verkeer van de andere kant kan komen. Het is immers een weg waar verkeer van twee richtingen mag rijden.

Eén doel

Met slecht weer krijgen mensen blijkbaar tunnelvisie. In hun hoofd horen ze alleen maar: “Het is slecht weer, ik wil hier weg.” Dus focussen ze zich alleen maar op de dingen waarmee ze dat doel zo snel mogelijk kunnen bereiken. Dus als ze sneller thuis kunnen zijn als ze te hard rijden of geen voorrang verlenen, of zoals in het voorbeeld hierboven, zo snel mogelijk een parkeerplaats vinden, dan is dat belangrijker dan hun medereizigers. Daar ben ik dan slachtoffer van op de fiets.

Zelf heb ik ook wel een beetje last van tunnelvisie met slecht weer. Ik word ook niet vrolijk van fietsen in de regen, en zeker niet als ik doorweekt ben van de nattigheid. Ik ga harder fietsen en ben misschien wat minder vriendelijk bij het inhalen van andere fietsers. Maar met op kruispunten en in de Hoogstraat ben ik extra voorzichtig, omdat ik weet dat mijn medeweggebruikers mij minder goed zien. Op de terugweg naar huis loopt de weg gemiddeld naar beneden, dus ik ga snel te hard. Daarom let ik extra goed op mijn snelheid in drukke straten. Als ik te snel voorbij fiets dan schrikken de mensen er van. Want ik schrik zelf ook wel als ik word ingehaald door een pedelec. Ik verwacht namelijk niet dat een fietser met meer dan 40 km/u voorbij komt. Zeker als je gefocust bent op het doel: “Ik wil snel naar huis.” Dan schrik je extra van vreemde dingen. En dat is weer gevaarlijker in het verkeer.

Tot slot

Ik zit met smart te wachten op beter weer. Als de zon schijnt zijn mensen weer vrolijker en in het verkeer zijn de mensen weer rustiger en vriendelijker. Ik zit dan ook met een glimlach op de fiets als de zon schijnt. Dan kan ik lekker genieten van een fietstochtje door Rotterdam en hoef ik minder bang te zijn om te worden aangereden.