Klimaatcrisis of utopie

door Daniël

De zee spoelt over het land. De dijken worden kapotgeslagen en de bomen vallen om onder een verwoestende wind. Het land is leeg. De huizen zijn koud. Driehonderd kilometer verderop staat een groot tentenkamp. Als we erop inzoomen en ons oor te luisteren leggen horen we een merkwaardige taal met harde klanken vol rollende rrrrs en harde g’s. Het is de grootste evacuatie ooit in de geschiedenis van de mens sinds de grote volksverhuizingen na het binnenvallen van meerdere stammen in het Romeinse Rijk tussen 400 en 600.

Het is de 22e eeuw. Duitsland zit al jaren in een economische crisis nadat Nederland hun grootste handelspartner is verzwolgen door de zee. Miljoenen mensen leven in tentenkampen door de grote aanwas aan klimaatvluchtelingen. Europa heeft z’n grenzen gesloten voor vluchtelingen uit Afrika. Overal op de wereld zijn er conflicten rondom de laatste natuurlijke bronnen. Water is schaars, gewassen mislukken door de aanhoudende hitte, koraalriffen zijn volledig verdwenen met desastreuze gevolgen voor de visserij. Overal breken er honger en conflicten uit.

Of we veranderen onze economie nu. We zetten in op o.a. zonne-energie, windenergie, bio-energie, geothermische energie, kernenergie en energie uit zee en rivieren. We eten wat minder vlees en isoleren onze huizen. En misschien kunnen we wel verder gaan en het klimaat steeds verder reguleren en modificeren. We kunnen het laten regenen in droge gebieden, woestijnen opnieuw beplanten met bomen en de biodiversiteit herstellen. We leven in een wereld vol mogelijkheden, maar het is voornamelijk politieke onwil die een betere toekomst in de weg staat.

We hebben een keuze, òf we gaan voor een groene economie, een waar we rekening houden met de planeet òf we gaan op de oude weg door en halen de klimaatdoelen niet met niet alleen natuurrampen, maar ook massa migratie en de vernietiging van verschillende naties als gevolg. De huidige klimaatcrisis is ofwel een ramp of een mogelijkheid tot het verwezenlijken van een utopie.