Door Robbert

Na het plot­se­linge ver­lies van mijn bes­te vrien­din F. vo­rig jaar, zou vol­gens de des­kun­di­gen voor mij een pe­ri­ode van rouw aan­bre­ken. Nor­maal ge­spro­ken ken ik slechts één ma­nier van om­gaan met dat soort emo­ties. Ik ne­geer het zo­dat het nog tij­den­lang aan mijn bin­nen­ste kan kna­gen en mijn toch al kreu­pe­le ziel ver­der kan uit­hol­len.
Vol­gens de des­kun­di­gen is het be­ter voor me het pro­ces van rouw­ver­wer­king in te gaan. En dan na­tuur­lijk het liefst vol­gens de theo­rie van de vijf fa­ses: ont­ken­ning, boos­heid, het ge­vecht aan­gaan, de­pres­sie, aan­vaar­ding. Eens kij­ken wat ik van dat pro­ces ga bak­ken.

1) Ontkenning

Deze eerste fase is voor mij geen enkel pro­bleem. De gru­we­lij­ke waar­heid on­der ogen zien, waarom zou ik? Het is per slot van re­ke­ning veel pret­ti­ger om te doen als­of er niets aan de hand is. In zo goed als alle ge­val­len stopt het pro­ces voor mij meteen al in deze eer­ste fase. Wel­licht heeft één van die an­de­re vier fa­ses mij toch iets te bie­den.

2) Boosheid

Als ik klaar ben met ont­ken­nen, dan hoor ik boos te wor­den. Boos op het lot, boos op de artsen, boos op de go­den, boos op de far­ma­ceu­ti­sche in­dus­trie. Kortom, boos op al­les en ie­der­een.
Waarom? Wat heeft dat in vre­des­naam voor zin? Daar schiet ik toch niets mee op? Bo­ven­dien kost me dat veel te veel ener­gie. Ik word al moe als ik er aan denk.

3) Het gevecht aangaan

Eén van de essentiële onder­de­len van rouw­ver­wer­king schijnt er uit te bestaan “het ge­vecht aan te gaan”, je­zelf doe­len op te leg­gen. Het is dan dus de be­doe­ling dat ik een ma­ra­thon ga lo­pen te­gen om het even wel­ke enge ziek­te. Of ik moet zo’n ver­moei­en­de we­reld­reis gaan ma­ken. Of ik ga in­eens wél echt stop­pen met ro­ken. Wat een flauwe­kul.

4) Depressie

Vol­gens de des­kun­di­ge be­na­de­ring van het rouw­pro­ces kom ik in de vier­de fase tot de ont­dek­king dat de voor­gaan­de fases niet heb­ben ge­hol­pen om het ver­lies te ver­wer­ken. Tjonge­jonge, wat een open­ba­ring. Ik be­sef dat ik er niets aan kan doen. Door dit ge­voel van mach­te­loos­heid be­vind ik mij in de zo­ge­naam­de de­pres­sie­ve fase.
Alsof ik van na­tu­re niet al de­pres­sief ge­noeg ben. Daar heb ik echt geen sterf­ge­val voor no­dig.

5) Aanvaarding

Na de ver­plich­te de­pres­sie van de vo­ri­ge fase, ben ik er blijk­baar aan toe te aan­vaar­den dat mijn bes­te vrien­din nu een­maal dood is. Ik moet ac­cep­te­ren dat het le­ven ge­woon door­gaat. Ik mis haar, maar zal mijn le­ven voor­taan zon­der haar moe­ten vul­len.

Conclusie

Zo’n rouw­pro­ces zal voor som­m­ige men­sen heus heel nut­tig zijn. Voor la­bie­le ge­val­len als ik is het waar­schijn­lijk te ge­vaar­lijk om eraan te be­gin­nen. Voor ik het in de ga­ten heb, blijf ik er in han­gen.
Zo gek is dat nog niet, mijn kop in het zand ste­ken.