Wandelen: eigenlijk best heel leuk

Sinds een klein jaar ben ik begonnen met wandelen. Zelf vond ik het altijd een beetje suffig, die grote lompe schoenen, de kakibroek en het simpele shirt erbij. Pet op, indien nodig zonnebril of juist een poncho (oh, wat zijn die dingen lelijk, vies en onhandig). En als klap op de vuurpijl een rugzak, vol met eten en drinken, zodat je bijna kunt picknicken. Dat ging ik dus echt allemaal niet doen…

Korte afstanden wandelen

Wat ik wel wilde doen, was met een vriendinnetje samen, op dinsdagavond, een rondje rond de Rotte wandelen. Het was 8 kilometer, dus prima te doen. Ben je er meteen even uit geweest. En als je flink doorstapt, voelt het ook nog eens als sporten (en ben je sneller thuis).

Tijdens deze wandelingetjes spraken we toch wel veel over de 4daagse van Nijmegen. Niet zo mijn ding, maar wel leuk om over te horen. Langzaamaan ging ik het wandelen steeds leuker vinden en zag ik ook wel uitdaging in langere afstanden. Mijn wandelvriendinnetje liep al langer lange afstanden, dus besloten we een wandeltocht van de NS te doen. 22 km wandelen door de Marienwaard. Schitterende tocht en met de tong op de knieën kwam ik bij het station aan. Daar moeten we even op de trein terug wachten, dus maar een lekkere (verdiende) Magnum naar binnen gewerkt.

Airbornetocht

Deze tocht door de Marienwaard was een voorbereidingstocht op de eerste officiële, georganiseerde tocht die ik ging lopen: de Airbornetocht in Oosterbeek. We zouden daar 25 km lopen. Ik vond het best wel spannend, want eigenlijk had ik niet zo heel veel geoefend. Zou ik het wel redden? Niet dat je veel keuze hebt, maar toch. De tocht was erg indrukwekkend. Mooie natuur, maar ook veel (gevechts)vliegtuigen die over kwamen. Veel militairen, veel andere mensen. En veel kinderen en kinderwagens. Die laatste mogen ze wat mij betreft op een later moment laten starten, maar ach, als je maar lol hebt.

Georganiseerde tochten

Omdat ik de Airbornetocht wel erg leuk vond en aangestoken was met het wandelvirus, heb ik uiteindelijk besloten om me in te schrijven voor de 4Daagse van Nijmegen: 4x40km lopen. Geen idee of ik het zou kunnen, maar ik heb graag een doel bij het sporten, dus in januari bij de voorinschrijving voor debutanten heb ik me ingeschreven. Een uitgebreid programma stond erbij (ok, dat viel mij in praktijk wat tegen), met veel tips en een groepsbijeenkomst hoorden erbij. Een schema om op te bouwen, dus je hebt meteen wat houvast. En dat ging best goed, in januari.

In februari had ik een flinke tegenvaller door een hernia, maar met de fysio samen keihard gewerkt en na een paar weken het trainen weer opgepakt. De afstanden werden langer en ik had het Kralingse Bos wel gezien ondertussen. Tijd voor georganiseerde tochten dus. En die zijn er veel! En het leuke is, ze zijn helemaal niet duur. Je gaat gewoon naar de site van de wandelbond en daar kies je een leuke tocht uit. Juist in de buurt of toch een keer wat verder weg, alles is mogelijk. Zelf heb ik tussen april en juli ongeveer 10 georganiseerde tochten gelopen, de afstand varieerde tussen 15 en 40 km, maar veel wandelverenigingen hebben tochten vanaf 5km.

Mooie natuur

Ik ben er tijdens het wandelen van al deze tochten achter gekomen dat er ontzettend veel moois te zien is in de omgeving van Rotterdam. Ik wilde niet meer dan een uur rijden naar een tocht, dus ik ben redelijk in de buurt gebleven. En wat heb ik genoten tijdens deze tochten. Vaak loop je hele stukken alleen en kom je bij de rustpunten andere wandelaars tegen. Een mooi moment om meteen al je vragen te stellen aan de ervaren wandelaars en advies te krijgen. En nog gezellig ook natuurlijk.

Het leuke is dat je ook je officiële tochten kunt laten registreren in een wandelboekje. Zo weet je hoeveel km je totaal gelopen hebt. Daarbij kun je vaak kiezen voor een medaille en krijg je soms ook nog een consumptie. De prijzen van de tochten variëren van 2 euro tot 7,50 euro (sponsortochten zijn vaak wel wat duurder).  Wandelen is dus helemaal niet duur, vooral als je voor de korte afstanden gaat, dan zijn die grote (lelijke) schoenen helemaal niet nodig.

4Daagse Nijmegen

En dan is het ineens juli, de maand van de 4Daagse van Nijmegen. Op 18 juli zouden we van start gaan. In de dagen ervoor kun je al je startkaart en allerlei andere informatie ophalen en natuurlijk het terrein en de stad verkennen. Er hangt een geweldige sfeer in de stad, iedereen geniet en is blij (ok, het mooie weer hielp vast ook mee). Op ons logeeradres hadden we een heerlijke tuin met zwembad tot onze beschikking, dus daar hebben we ook nog even van genoten.

En dan mag je op dinsdag om 5.00 uur (ja, zo vroeg) aan de start verschijnen. De sfeer was zo vroeg al goed, vooral omdat er veel dronken mensen ons stonden aan te moedigen in Nijmegen. Vanaf daar de Waalbrug over, over het alom bekende dijkje (waar vorige edities veel mensen uitvielen, omdat het aan het einde van de dag was dat je daar overheen ging) en het eerste dorp in. Je zou denken dat iedereen nog lekker ligt te slapen, maar niets is minder waar. Het hele dorp is uitgelopen en staat met eten (snoepjes, drop, komkommer, koekjes) de lopers op te wachten. Wat een sfeer, wat een feest. En zo gaat het de hele dag door, de mensen dragen je richting de finish.

Blaren

Helaas had ik, tegen alle verwachtingen in, op de eerste dag al meteen blaren. Dat leverde een flinke vertraging op, maar ik was op tijd binnen. Ik wilde een aantal nieuwe blaren nog even laten behandelen, maar de wachttijden waren zo lang, dat we toch maar naar ‘huis’ zijn gegaan. De volgende ochtend de blaren getapet en maar weer gaan lopen. Dat bleek toch makkelijker gezegd dan gedaan, dus bij de eerste blarenpost (van de NS) toch maar weer gaan wachten om ze door te laten prikken. Twee uur later weer op weg en flink tempo maken, want het was warm en ik had flink minder tijd. In het uur daarna ging ik me steeds slechter voelen. Mijn voeten bleven pijn doen en ik werd misselijk. Eten lukte niet meer, dus heb ik vooral geprobeerd te drinken.

Op het 15km punt stond de grote tent van het Rode Kruis. Daar werd ik snel naar binnen gehaald, ik zag er blijkbaar uit als een kapotte straalkachel die niet meer uit ging en ieder moment kon ontploffen. Ik gaf aan dat ik me niet zo best voelde en moest meteen door naar de arts. Op dat moment wist ik het eigenlijk al, mijn 4Daagse was vroegtijdig voorbij. De arts concludeerde na wat tests en vragen dat ik uitgedroogd was. Een bekertje ORS deed wonderen, maar helaas was het toch echt afgelopen voor mij, ik zou nooit meer op tijd binnen kunnen zijn. Wat een teleurstelling was dat. Wat had ik graag dat kruisje willen halen. Maar helaas, ik zat bij de ruim 1500 uitvallers van dag 2.

Terug naar de wedren

Als je dan besloten hebt om te stoppen, mag je mee met de ‘benenwagen’ en wordt je bandje afgeknipt. Een vriendin van mij was in de buurt, dus ik had de luxe dat zij mij terug kon brengen naar de wedren (het start en finishterrein), zodat ik kon wachten op de vriendin die nog wel liep. Zij heeft die dag wel uit kunnen lopen, maar is op de 3e dag gestopt. Ondanks dat de sfeer nog heel goed is, ben je het fijne gevoel zelf wel even kwijt op dat moment. En het wandelen is gewoon stom. Gelukkig is dat na een tijdje ook wel weer over, in ieder geval bij mij wel, dus ik kan ook genieten van de mooie momenten die ik heb gehad, met alle wandelaars en alle fans langs de kant. Het was fantastisch.

En nu verder

Ik heb toch in mijn hoofd dat ik die 4Daagse een keer uit wil lopen. Ik ben dus meteen maar weer begonnen met trainen/wandelen. Even wat kortere tochten nu, maar genoeg om toch van te genieten en weer verder te willen.  Gelukkig worden er het hele jaar door tochten georganiseerd, dus ik kan mijn hart ophalen.