Leren jongleren bij het Werkcafé

Door: Edwin

Negen maanden heb ik mogen bivakkeren bij het Werkcafé; een werkervaringsplek waar ik veel heb geleerd en hele leuke mensen heb ontmoet. En dat wat ik geleerd heb ging niet direct over wat ik bij het Werkcafé aan werkzaamheden had, maar meer over samenwerken, dagritme opbouwen en eigenlijk ook gewoon weer meer onder de mensen zijn en je daarin prettig voelen.

Dit zal mijn laatste stukje voor de website zijn en ik wist ook al vrij lang waar ik het over wilde gaan hebben. Ik las onlangs een artikel over de oprichters van Google met daarbij een foto van de heren die aan het jongleren waren. Ik moest daarbij direct denken aan de cursus ‘herstel en empowerment’ die ik onlangs bij Pameijer heb gevolgd.

Tijdens een van de cursusdagen vertelde iemand over hoe moeilijk ze het soms vindt om al die ballen hoog te blijven houden. Dit raakte mij, want ik herken het maar al te goed. Vaak weet je bijvoorbeeld je werk of je huishouden heel goed te doen maar vallen soms al die andere ballen op de grond.

Veel mensen vinden dat ze al die ballen maar omhoog moeten kunnen blijven houden, net als al die andere mensen; We vergelijken onszelf met het beeld wat we hebben van iedereen en eisen ontzettend veel van onszelf, maar we vergeten vaak dat we niet zo heel anders zijn als de meeste andere mensen: Die mensen worstelen ook vaak met al die verantwoordelijkheden.

Zorgen voor jezelf

Er zijn momenten in je leven dat zelfs 1 bal al teveel kan zijn. En in deze cultuur van zelfredzaamheid kan het erg moeilijk zijn om dit aan te geven bij een ander, vooral als het je leidinggevende of andere collega’s betreft. En ook binnen de hele gemoedelijke sfeer van het Werkcafé vond ik dat in het begin erg lastig om aan te geven.

Dag in dag uit proberen we van alles zo goed mogelijk te doen: Werk, huishouden, gezin, familie, vrienden en… Oh ja! Laten we vooral ook niet onszelf vergeten. Maar precies op dat punt knelt de schoen het meest: Zorgen voor jezelf. Hoe zorg ik nou het beste voor mezelf? Moeten we iedere keer al die ballen omhoog willen blijven houden? We hebben echt niet altijd de vrijheid om er maar even een paar weg te leggen.

Maar als het echt niet gaat en al die ballen op de grond vallen dan is het denk ik heel belangrijk om te beginnen bij die eerste bal: Jij. Die allereerste bal ben jij. Ik zou die eerste bal ook ‘communiceren’ kunnen noemen. Als al het andere gewoon echt even niet gaat dan is het belangrijk dat je in ieder geval die eerste bal wel in je hand neemt en communiceert over wat jij voelt en denkt.

Mensen kunnen je gedachten niet lezen. Veelal kunnen mensen wel zien dat er iets aan de hand is, maar alleen jij kan het beste voor jezelf zorgen en duidelijk aangeven dat je op dit moment al die ballen niet hoog weet te houden.

Bij het Werkcafé kreeg ik de ruimte die ik nodig had om voorzichtig te leren om wat meer van die ballen omhoog te kunnen houden. Je krijgt bepaalde verantwoordelijkheden, maar er is wat meer ruimte voor fouten. En fouten maken vind ik nog altijd verdraaid lastig.

Hoge eisen

Ik ben namelijk als mens erg geneigd om gelijk het beste van mezelf te eisen. Op dag 1 van een cursus naaien moet ik gelijk heel netjes een 3-delig pak maken want anders ben ik waardeloos. Als ik een nieuw spel speel dan moet ik gelijk fantastisch presteren want anders ben ik waardeloos. En dat terwijl ik ondertussen echt wel weet dat je alleen met veel oefenen beter kan worden in wat je ook zou willen bereiken. En ik ken mezelf als mens ook goed genoeg om te weten dat ik vooral goed leer te werken door het gewoon te doen en te observeren hoe een ander het doet. Theorie uit boeken leren is voor mij niet de goede manier. Leren kost soms echt wel wat tijd, dus stel daar dan de hoge eisen en neem die tijd. Gun jezelf die tijd.

Gedurende mijn periode bij het Werkcafé heb ik ook geleerd dat veel andere mensen daar op hun eigen manier net zo hard mee worstelen, en dat het gras altijd veel groener lijkt te zijn aan de overkant, maar het vaak niet is. Via het werk op kantoor maar ook tijdens de workshops van Werkcafé live leerde ik dat ik niet alleen sta en groeide ook mijn zelfvertrouwen.

Blij zijn met waar ik sta en ga

Ik moet natuurlijk mezelf niet vergelijken met een ander want iedereen leert op zijn eigen manier en tempo. Anders blijf je maar kijken naar al die andere mensen die al dat station zijn gepasseerd. Je blijft maar rennen terwijl zij ook gewoon blijven ontwikkelen, en op die manier zal ik me nooit blij gaan voelen over wat ik zelf heb weten te bereiken.

Ik leer nu langzaam om blij te zijn met waar ik zelf nu sta, en leer op mijn manier steeds beter en meer ballen hoog te houden. Zo zorg ik ook veel beter voor mezelf.

Ik ga met een opgeheven hoofd een stuk zelfverzekerder naar mijn volgende avontuur.

Ik ben mijn collega’s bij het Werkcafé erg dankbaar voor hun begrip, hun luisterend oor en vooral de ruimte om gewoon te zijn wie ik ben: Edwin Heida; al best een goede jongleur.

Uitgelicht afbeelding: (c) Fredo and Pid’jin (pidjin.net)