Spelen voor publiek

Door Edwin

Er is werkelijk niets dat ik enger vind dan optreden voor mensen, terwijl het ook iets is waar ik al mijn hele leven over droom. Al die angst, en dat terwijl ik bij veel mensen juist bekend sta als een heel amicaal persoon, die geregeld improviseert en met stemmetjes en typetjes mensen probeert aan het lachen te krijgen.

Enerzijds droom ik over het zingen en spelen van liedjes, maar soms droom ik ook over iets groters in de richting van cabaret/kleinkunst. Ik wil mensen laten lachen, laten huilen. Ik wil ze bewegen.

Moed

Ik word al een groot deel van mijn leven gedirigeerd door mijn (faal)angst. En ik weet al lang heel goed waar die angst vandaan komt. Het is voor mij ontzettend makkelijk om alle ‘tegens’ op te dreunen, maar wat ik de laatste tijd steeds belangrijker vind, is dat ik steeds meer moed voel om die angst te overwinnen. De wil in mij om het te kunnen doen en om iets te bereiken is nu vele malen groter dan de angst om te falen.

De clown als masker

Ik ontdekte al vrij jong dat ik mensen aan het lachen kon krijgen, maar ik werd toen ik jong was ook flink gepest. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik toen niet veel zelfvertrouwen had, en de humor vaak als bescherming inzette.
Die clown was er dus dikwijls omdat deze voor mij een handig masker kon zijn: Ik was veel te bang dat men het mens Edwin niet aardig zouden vinden. Begrijp me niet verkeerd! Humor als wapen kan heel goed zijn, maar het is niet goed als je daarin teveel doorslaat. Tegenwoordig durf ik veel meer mezelf te zijn, maar heb ik ondertussen een schat aan ervaring met improviseren. Het masker is weg, maar de clown blijft. Nu kan ik die humor – die soms voelbaar gewaardeerd wordt – meer en beter inzetten op gepaste momenten, als toefje slagroom op het ijs.

Mijn allereerste gitaar

Het is alweer meer dan tien jaar geleden dat ik voor het eerst een gitaar in mijn handen had. En wat vond ik dat fantastisch! Ik volgde een aantal lessen, maar dit werd mij al gauw te duur (en niet leuk) en ik besloot het toen maar verder zelf te leren. Dat ging moeizaam, maar langzamerhand kreeg ik er toch steeds meer handigheid in. Ik zal nooit zo goed spelen als Eric Clapton of Jimi Hendrix, maar ik kan inmiddels best veel en in ieder geval genoeg om mijn eigen liedjes te schrijven.

Ik leende deze eerste gitaar van een collega bij Gemeentewerken Rotterdam, en toen dat stoffige oude ding na een hele lange tijd nog steeds bij mij lag en ik de indruk kreeg dat hij hem niet meer terug wilde heb ik zelfs wat oude stickers er vanaf gehaald en er stickers van mezelf op geplakt. De kleur op mijn kaken en wangen was van een bijzonder dieprode kwaliteit toen mijn inmiddels oud-collega ineens toch weer langs kwam om het ding op te halen.

Sorry Dick, ik had nooit zo mogen omspringen met jouw gitaar.

Optreden

Door de jaren heen heb ik toch vooral voor mezelf gespeeld. Ik ging het steeds vaker opnemen en werd steeds kritischer over mijn stem. Ik wil graag dat ik zuiver en goed zing. Ik ben sowieso altijd heel kritisch over wat ik maak en dat maakt het vaak wel lastig om de liedjes voor anderen te spelen.

Een echt optreden heb ik nog nooit verzorgd, maar inmiddels heb ik al wel een aantal keer voor één of meerdere mensen gespeeld. En ik merk echt dat het steeds beter gaat.

Deze week (20 september 2016) ging ik weer naar een cursus over empowerment bij Pameijer. Men had mij daar al wat vaker aangemoedigd om ook daar een keer wat te komen spelen. Zo gezegd zo gedaan en ik speelde die dag met een gezonde dosis spanning in mijn lijf drie liedjes die heel goed werden ontvangen. Ik voelde sterk dat het me heel veel goed deed. Ik voelde gepaste trots en een wens om het meer te kunnen doen.

Ik had gedurende het spel eigenlijk mijn ogen dichtgehouden en zag pas na het zingen dat een aantal mensen tranen in hun ogen hadden. En dat was eigenlijk ontzettend mooi en precies wat ik altijd graag terug wil zien in mijn werk: Zichtbaar, voelbaar effect op mensen.

En ook de feedback die ik later kreeg over mijn stem deed me heel veel goed. Mensen vinden me echt goed en ik voel heel veel blijdschap daarover.

Filmpje

Ook ben ik twee weken geleden gefilmd voor het maken van een promotiefilmpje van de Parnassiagroep. Dat was weliswaar iets heel anders dan optreden, maar ook daar moest ik mezelf laten zien. En dat was ontzettend spannend, maar bracht echt een zee van positieve energie en overwinning met zich mee.
Toen ik het filmpje terug zag voelde ik geen schaamte, maar was ik eigenlijk heel erg tevreden met wie en wat ik zag. Ja, ik was onzeker, maar vertelde ondertussen ook gewoon best krachtig wie ik ben en wat er met mij aan de hand is.

Grote stappen

Eigenlijk zet ik met dit soort ‘optredens’ best wel grote stappen. En eigenlijk begon het dikwijls heel simpel: Ik zei ja, en ik deed het gewoon. Ja, in plaats van ‘ik kan het niet, ik doe het niet.’ En ja ik was vreselijk nerveus en ik zweette vele watervallen, maar ik heb het toch gedaan.

Ik kan het eigenlijk veel beter verwoorden met een liedje dat ik ook toen speelde:

Just when I was about to leave
I fell on my face again
And the demons were laughing
My heart was weeping
You ain’t done yet no
Oh no no no

Just when I was about to fall
I got up I walked again
And the birds were singing
My soul was laughing
The heart is full
I can’t eat more

I will try a million things
And try to laugh at all it brings
I am breathing
I’m among the living
I’ll climb that hill
I won’t stand still

I feel fear but it won’t dicate
I’ll leave it at my garden gate
Failure looming
Flowers blooming
I can make a mess
I couldn’t care less

I’ll make a mess
I couldn’t care less