Sociale angst en solliciteren

Door Edwin

Uitgelichte afbeelding is uit de strip Charlie Brown door Charles M. Schulz
Afbeelding in dit artikel is gemaakt door Edwin Heida

Graag val ik even met de deur in huis: Ik ben soms een ontzettende zenuwpees: Ik kan soms heel veel stress ervaren door iets wat de meeste mensen als iets onbenulligs of kleins zouden bestempelen. Dat was jaren geleden veel erger dan nu, maar het is nog steeds iets wat me vaak dwars kan zitten.

Ik heb heel lang veel last gehad van angst. Ik was als kind heel onzeker en dat zat mij behoorlijk in de weg. De angst werd op een gegeven moment zo erg dat ik er psychologische hulp voor nodig heb gehad. Een aantal jaren geleden kwam het besef dat ik het echt niet alleen kon oplossen en dat ik verantwoordelijkheid moest nemen voor mijn eigen leven. Ik heb toen ook zelf gezocht naar hulp. Na drie jaar therapie kan ik met veel trots en opluchting zeggen dat ik enorm ben gegroeid, maar dat betekent helaas niet dat ik helemaal van die angst af ben gekomen. Ik denk dat je in therapie vooral leert om er op een goede manier mee om te gaan.

Het bekende spreekwoord luidt: Angst is een slechte raadgever. Angst kan je heel lang vasthouden op dezelfde plek tot het bijna comfortabel en normaal aanvoelt, maar eigenlijk nooit zal zijn.

Ik was bang dat ik niet aardig gevonden zou worden, ik was bang om fouten te maken. Ik was bang voor heel veel sociale situaties. Om even een simpel voorbeeld te geven: Als ik arriveerde bij het werk of andere situatie met veel mensen en ik zweette door inspanning of stress, dan was ik heel bang dat iedereen het zou merken en vervelend zou vinden. En dan kon mijn dag al verpest zijn. Mijn hoofd was daar obsessief lang mee bezig. Natuurlijk begrijp ik heel goed dat die angst niet nodig is en ook zeker niet reëel is. Eigenlijk was het voorbeeld ook iets heel onbenulligs, maar voor mij waren dat soort momenten toen echt slopend. Angst voor muizen, spinnen of hoogte vinden veel mensen ook vaak raar en niet nodig, maar toch hebben veel mensen daar veel last van.

Mijn grootste winst bij de therapie is eigenlijk dat het me tegenwoordig niet zo heel veel meer kan schelen wat mensen van mij vinden, maar zoals ik al zei verdwijnt het probleem niet altijd helemaal. Angst is ook gewoon een normale menselijke emotie (instinct) waar je gewoon met compassie mee om moet leren gaan. En dat is denk ik bij mij op jonge leeftijd niet helemaal goed gegaan. Dat heeft allerlei oorzaken, maar ik focus me liever op het hier en nu: Hoe kan ik hier nu met de handvatten die ik heb het beste mee om leren gaan?

Angst en solliciteren

Als het op werk en solliciteren aankomt heb ik ook veel angst gekend. En dit is iets wat veel mensen wel zullen herkennen: Angst voor alweer een afwijzing… Maar de laatste tijd denk ik hier veel over na en vraag ik mij af: Ben ik bij een sollicitatie nu eigenlijk bang voor een afwijzing, of eigenlijk juist bang dat ik aangenomen word?

Want stel je eens voor: Je krijgt een nieuwe baan in een nieuwe omgeving met nieuwe mensen en natuurlijk een aantal taken die je zo goed mogelijk wil doen. Je verlaat een voor jouw ‘veilige’ omgeving (thuis, veel minder activiteiten) waar je soms al heel lang in zit en gaat een nieuw avontuur tegemoet. En niet alleen al die nieuwe mensen zijn eng, maar ook de hele hoge eisen die steeds maar weer aan mezelf stel zitten behoorlijk in de weg: Ik wil het liefst dat het allemaal vlekkeloos zal verlopen. Natuurlijk weet ik wel dat dit niet realistisch is, maar juist door de langdurige afwezigheid op de arbeidsmarkt is die druk om het goed te doen in mijzelf enorm toegenomen.

Angst en risico’s nemen

Net als veruit de meeste werkzoekenden wil ik ook graag weer aan het werk, maar ik wil ook niet graag opnieuw in een gat vallen. Ik durf daarover heel eerlijk te zijn: Die angst maakte dikwijls dat ik liever mijn hoofd in het zand stak. Ik stelde veel dingen steeds maar weer uit. En daar schoot ik echt helemaal niets mee op. Risico’s moet je gewoon nemen om verder te komen. Angst hoeft daarbij niet opzij geschoven te worden, maar kan je beter op een andere manier inzetten . Het is en blijft ook gewoon een normale emotie die je op sommige momenten kan behoeden voor verkeerde keuzes.

Zoals ik wel eens vaker te horen heb gekregen: Wat is nou het ergste wat kan gebeuren? En daar voeg ik graag aan toe: En wat nu als dat dan wel zou gebeuren? Dan val je (misschien opnieuw) op de grond, maar je staat weer op. Opgeven kan nooit een goede optie zijn en is ook echt niet wat de meeste mensen graag willen. Het begint bij 1 stap en die hoeft niet groot te zijn. En communiceer daar dan over met anderen, dat heeft mij ook altijd heel goed geholpen. Het zal eerst doodeng zijn, maar uiteindelijk zal iedere stap je sterker maken. Daar ben ik van overtuigd.

Toevoeging:

Deze week volgde ik bij Werkcafe live een workshop over hooggevoelige mensen. Ik weet al wat langer dat ik hooggevoelig ben en dat dit mij heel veel duidelijkheid heeft verschaft over mijzelf en de problemen die ik hier in dit artikel beschreven heb. Misschien is dit ook iets waar u wat aan heeft en kan helpen bij u zoektocht naar passend werk!

Er is veel informatie op het internet te vinden over hooggevoeligheid, en voor meer informatie kunt u bijvoorbeeld beginnen bij: www.hooggevoeligheid.nl