Afscheid van mijn vader

Door Edwin

5 Mei 2016 is mijn vader overleden. Eigenlijk weet ik al mijn hele leven dat hij er op een dag niet meer zou zijn, en ook wisten we al drie jaar dat hij een ziekte had waardoor hij niet lang meer zou leven. Maar ik was echt niet voorbereid op dat ene moment toen ik zag en voelde dat het leven uit het lichaam van mijn vader was verdwenen.

Als ik er nu op terugkijk dan waren we de laatste dagen eigenlijk aan het wachten op het onvermijdelijke moment. We wisten door zijn ziekte dat hij niet heel lang meer zou leven, maar het is niet zo dat we de afgelopen drie jaar alleen maar hebben gewacht. In de afgelopen drie jaar werd hij wel vaker ziek maar toch knapte hij iedere keer weer op. Op een gegeven moment kijk je dan ook niet meer op van zo’n ziekenhuisopname. Ik was bezorgd en ging veel bij hem langs maar dacht onbewust altijd dat hij er wel weer bovenop zou komen. Je naasten zijn voor je gevoel onsterfelijk, tot ze het niet meer zijn.

De laatste nacht dat hij nog leefde hebben mijn moeder en ik bij hem geslapen. Ik ben heel erg blij dat ik dat gedaan heb. Ik heb die nacht geen oog dicht kunnen doen, en mijn vader heeft die nacht zijn ogen niet meer open kunnen doen. ‘s Ochtends moest ik even naar huis om me te verschonen en op de terugweg ben ik gebeld door het ziekenhuis met de mededeling dat mijn vader overleden is.

Ik ben meteen keihard naar het ziekenhuis gaan fietsen terwijl ik de tranen amper kon bedwingen en ik eerlijk gezegd ook boosheid voelde. Waarom kon je niet even wachten tot ik terug was? Ik ging nog harder fietsen toen ik dacht aan mijn moeder die daar zielsalleen bij hem zat. Ik voelde heel sterk dat ik er voor haar wilde zijn.

Voor mijn gevoel koos hij een prachtige dag uit om te sterven. Het was bevrijdingsdag, hemelvaartdag, en het was ook nog eens de eerste echt zonnige dag van het jaar. Bovendien stierf hij pas nadat hij was verschoond en dat vond ik zelf een herinnering waar ik met een glimlach op terug kan kijken.

De boerderij waar mijn vader vroeger als kind gewoond heeft in Ouwsterhaule, Friesland.

Iedere herinnering is ook ineens van onschatbare waarde, want nieuwe herinneringen komen er niet meer. Wij leven in het nu, maar mijn vader nu niet meer. Toen ik in de eerste week in de metro zat op weg naar mijn vriendin moest ik sterk denken aan mijn vader z’n warme, stoppelige wang. Ik dacht er verder niet bij na als ik daar een kus op gaf, maar nu koester ik ieder detail van die herinnering aan het gevoel. Ik kon toen in de metro mijn tranen amper bedwingen.

12 mei 2016 is mijn vader gecremeerd. We hadden ruim de tijd om het goed voor te bereiden en daar ben ik ook erg dankbaar voor. Het was een hele mooie dienst op een hele zonnige dag, met heel veel familie en vrienden. Mijn moeder en mijn zus hebben allebei een toespraak gehouden, en ik heb een liedje gespeeld en gezongen. Dat lukte bijna niet, maar dankzij mijn zus die bij me kwam staan is het mij gelukt en ik ben haar daar ook heel dankbaar voor.

Mijn vader was doof, net als mijn moeder. Toch wilde ik graag het liedje voor hem spelen. Ik wilde graag op mijn manier afscheid van hem nemen. Een doventolk heeft het toen vertaald voor de aanwezige dove mensen.

Dit mooie, waardige afscheid is nu ook een zeer mooie herinnering van onschatbare waarde waar mijn moeder, mijn zus en ik altijd met een goed gevoel op terug kunnen kijken.

Ik deel ook graag nog even de tekst van het liedje met jullie:

Ik zie alleen maar wolken
Maar toch voel ik de zon
Regen op mij neer
Zie ik jou ooit weer?

Warme zonnestralen
Mooie verhalen
Verzachten al dat leed
Dagen die ik liever vergeet

En ik weet wel goed
Die tijd komt niet weer
Wanneer voel ik het leven weer?
En ik hou maar vast
Het doet zo’n zeer
Ik wil niet meer
Ik wil dit nooit weer

Ik zie jou in die wolken
En ik voel jou in die zon
Hoor je mij nu wel?
Lieve papa, vaarwel